28.1.08

Sin título

Soy más bien una persona reservada, no suelo exteriorizar demasiado mis sentimientos, me gusta guardarlos dentro y mostrar mi mejor cara, mi capacidad de autocontrol, mi fuerza interior. Aún así, me veo ahora, después de tantos días ausente, con la necesidad de dejar aquí una pequeña explicación de lo acontecido estos últimos días. No es que deba hacerlo, ni siquiera sé muy bien por qué lo hago. Creo que se trata de expulsar, de sacar, de teclear de forma mecanizada y, por alguna extraña razón, se trata de compartir con vosotros lo que llevo dentro (creo que todo el tiempo que llevo aquí, compartiendo con vosotros mis palabras, mis gustos, han dejado una huella positiva. A muchos, la mayoría, no os conozco más que por este extraño medio de comunicación en el que se ha convertido la blogosfera y sin embargo se han ido creando unos lazos invisibles que me llevan a ahora, a este momento en el que escribo todo esto que leéis).

Mi padre falleció el pasado lunes. Después de un mes exacto, ni un día más ni un día menos, de que le ingresaran en el hospital diagnosticándole una Leucemia aguda. Ha sido un mes horrible, de nervios, de horas de sueño perdido, de miedos y también de esperanzas, hasta que un maldito hongo lo mandó todo a la mierda. Fin.

Ahora queda la vuelta a la "normalidad", la vuelta al trabajo, a las obligaciones diarias (aunque, evidentemente, no las dejé de lado completamente; suerte que mi princesita, Aina, me da la fuerza y la alegría necesarias para tirar). Vuelvo aquí, a mi rincón de penas y alegrías. Vuelvo con ganas de mejorar, con ganas de vivir.

Gracias por todo.

Ainhoa

20 comentarios:

ASR dijo...

Es curioso como los 0 y 1 pueden transportar además de información sentimientos. Espero que también lleven mi abrazo de forma correcta y sientas un poco el calor de la gente que a este otro lado de la pantalla te tiene cariño.

molinos dijo...

Ya sabes que estamos contigo..cuando sea y para lo que sea...ánimo.

Petons

Anónimo dijo...

Un petó enorme guapi.

Mar dijo...

Un petó enorme Requete, ja saps que estem amb tu, de pensament i de cor.

Anónimo dijo...

S.G.

Ànims, moltíssim d'ànims princessa, és del poc que es pot dir en aquestes situacions.

De poc val, però ara toca el que toca que és desviure's (com sempre :) ) per la nena, els teus i tu mateixa; no t'oblidi's de tu.

Molts i molts petons d'ànim.

Unknown dijo...

Bing, en aquest moments no puc compartir però si acompanyar-te en el que sents. Estic al teu costat.

Unknown dijo...

Vale, sóc la susu que aparec com a the rubias... misteris d'internete...

Carz dijo...

El dolor se transporta en uno mismo, nadie nos lo puede arrebatar, es nuestro aunque no lo queramos.

Pero el apoyo de otros puede hacer que, en ese dolor, sintamos compañía: eso es lo que intento transmitirte, y ojalá lo consiga.

Un abrazo.

Sureña dijo...

Linda lo siento muchísimo... he tenido, tengo, esa enfermedad cerca y es muy dura, más aún en tu caso, que se ha presentado tan de repente y no ha dado lugar a nada.

Ten mucho ánimo!

Besos

nanu dijo...

mua!!

Iraultza dijo...

Lo siento de verdad Princess. Espero sinceramente que llegue también todo el ánimo y los abrazos aunque sea a través de esta máquina, que de una manera curiosa, como bien dices, nos acerca y nos crea ciertos modos de complicidad y de esos lazos invisibles que comentas. Millones de abrzos para ti.

Danelí dijo...

Nunca sé muy bien qué decir ni cómo, tampoco quiero caer en clichés pero creo que en este momento sólo puedo decirte que como bien lo has puesto aquí hay que seguir adelante con ánimo y fuerza que probablemente la gente que te acompaña podrá brindarte,además de nosotros (tus lectores) que te apoyamos pese a la distancia, pero ya aquí te dejamos nuestras palabras.
Un beso y un abrazo grande para ti.
Hasta pronto.
=*

Rauxa dijo...

Avui plou. No entenia el perquè però ara també ho fa dins meu. T'acompanya, igual que vull fer-ho jo amb molts ànims i molta força. Tornarà a lluïr el sol i ens envaïrà d'una nova llum. Encara que sigui lluny t'envio un petó molt fort i una forta abraçada.
Maite

Jordicine dijo...

Lo siento, de verdad. Me imaginaba que te pasaba algo, pero no esto. No sé si sirve de algo, pero ánimos invisibles, como los lazos que unen nuestros blogs. Me alegro que vuelvas con ganas de vivir a tope. Un beso sincero.

mutek dijo...

Et deixo una abraçada perquè l’agafis quant més et faci falta.
Continua si us plau, no marxis lluny, vale?
Ànims i més petons que mai, sincerament més que mai.

camaca dijo...

petonet fort! i gràcies a tu.

Fernando García-Lima dijo...

Ánimo, princess... Acabo de ver este post tuyo. Lamento llegar tarde.

Un beso muy muy gordo

Zorro de Segovia dijo...

Apóyate en tu familia, en tus amigos, y si en algún momento te apetece llorar a solas, ven aquí. Nosotros acompañamos sin molestar. Un abrazo.

sergisonic dijo...

Un petó molt, molt fort, Ainhoa.

Sergi

WODEHOUSE dijo...

Jolines y yo ni idea...qué fuerte. Estoy como tú hace un mes...